Στο κόκκινο οι σχέσεις Βρετανίας- Ευρωπαϊκής Ένωσης

Η απαίτηση της ΕΕ από τη βρετανική κυβέρνηση να πληρώσει 2,1 δισεκατομμύρια ευρώ εντός εβδομάδων με βάση την αναπροσαρμογή του τρόπου υπολογισμού των επιδόσεων των οικονομιών των χωρών-μελών έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στο Λονδίνο. Για μερίδα αναλυτών μοιάζει με τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και το πρόσωπο του εμφανώς οργισμένου Κάμερον όταν από τις Βρυξέλλες έλεγε «δεν πληρώνω», μοιάζει να τους επαληθεύει.

Ο Βρετανός ηγέτης είναι πραγματικά στριμωγμένος. Οι βουλευτές του κόμματός του που δηλώνουν ευρωσκεπτικιστές το κάνουν όλο και πιο ευθαρσώς. Ζητούν να επισπευσθεί το δημοψήφισμα για παραμονή ή έξοδο από την ΕΕ που έχει υποσχεθεί ο Κάμερον έως το τέλος του 2017, εφόσον επανεκλεγεί τον προσεχή Μάιο. Κάποιοι από τους βουλευτές του κάνουν ένα βήμα πιο πέρα – ένα βήμα που τους φέρνει εκτός Συντηρητικών και στην αγκαλιά του Νάιτζελ Φάρατζ.   Με τον τρόπο αυτό το Κόμμα Ανεξαρτησίας (UKIP) απέκτησε τον πρώτο του βουλευτή, όταν ο Ντάγκλας Κάρσγουελ κέρδισε ξανά τις εμβόλιμες εκλογές στην περιφέρειά του που είχε προκαλέσει η αποχώρησή του από τους Τόρις. Ακριβώς το ίδιο σενάριο είναι πολύ πιθανό να επαναληφθεί και στις εμβόλιμες εκλογές στην περιφέρεια Ρότσεστερ και Στρουντ στις 20 Νοεμβρίου με τον Μάρτιν Ρέκλες να έχει αποσκιρτήσει από τους Συντηρητικούς με τρόπο εντυπωσιακό, κατά τη διάρκεια του συνεδρίου του UKIP.

Η αυξανόμενη δημοτικότητα του  UKIP είναι σύμπτωμα των επιφυλάξεων που ανέκαθεν είχε η βρετανική κοινωνία απέναντι στην ηπειρωτική Ευρώπη. Μπορεί πρόσφατη δημοσκόπηση της Ipsos MORI να έδωσε απρόσμενο προβάδισμα στο «Ναι» στην παραμονή στην ΕΕ σε περίπτωση άμεσου δημοψηφίσματος αλλά η αίσθηση στη Βρετανία, περισσότερο εκτός Λονδίνου, είναι πως αν το δημοψήφισμα γίνει, η ΕΕ απειλείται πράγματι με απώλεια ενός ισχυρού μέλους της.

Για πολλούς σε αυτή την πλευρά της Μάγχης, Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει απλά και μόνο γραφειοκρατία, παράλογες απαιτήσεις για οικονομική συμβολή από το Λονδίνο, εμπόδια σε εμπορικές συμφωνίες με τις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο και κατά βάση ανεξέλεγκτη έλευση μεταναστών. Το τελευταίο λοιπόν δεν είναι παρά ένα ακόμα επεισόδιο στην πορεία ρήξης της σχέσης Βρυξελλών και Λονδίνου.

Το κρίσιμο σε όλη αυτή την εξίσωση είναι πως ο διάχυτος ευρωσκεπτικισμός σε μεγάλες εφημερίδες ποτίζει όλο και πιο σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης, κάτι που ανατροφοδοτεί τις ευρωσκεπτικιστικές κορώνες των πολιτικών. Ακόμα και οι Εργατικοί έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούν γλώσσα λιγότερο φιλοευρωπαϊκή, παραδεχόμενοι «λάθη» στη μεταναστευτική πολιτική που οδήγησαν στον «κατακλυσμό» περιοχών της χώρας με κοινοτικούς μετανάστες, όπως πρόσφατα είπε ο Υπουργός Άμυνας Μάικλ Φάλον και ο πρώην υπουργός των Εργατικών Ντέιβιντ Μπλάνκετ.

Η εμφάνιση ενός κόμματος όπως το UKIP που εισακούει και εκφράζει τις ανησυχίες των απλών Βρετανών για την ΕΕ και πιο ειδικά για τη μετανάστευση, δικαιολογημένες ή όχι, αλλάζει το πολιτικό τοπίο στη χώρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ΕΕ είναι άμοιρη ευθυνών, καθώς οι αξιωματούχοι των Βρυξελλών ακόμα και εδώ στο Λονδίνο που φημίζεται για την παραγωγή υπεροψίας, μοιάζουν ασύγκριτα αλαζόνες.

Αυτό που διαφαίνεται  λοιπόν περίπου επτά μήνες πριν από τις επόμενες βουλευτικές εκλογές στη Βρετανία είναι πως η μόνη σταθερά είναι ο Νάιτζελ Φάρατζ και για τον λόγο αυτό συνεχίζει να ενισχύει τις δυνάμεις του. Είναι ώρα τόσο οι Βρυξέλλες, όσο και ο Ντέιβιντ Κάμερον να αρχίσουν να δίνουν θετικό όραμα της μελλοντικής σχέσης των δύο πλευρών. Και ίσως πιο κρίσιμο απ’ όλα είναι το ίδιο να αρχίσει να κάνει και ο Εντ Μίλιμπαντ, από τη στιγμή που οι Εργατικοί και προηγούνται στις δημοσκοπήσεις και θεωρούνται σαφώς πιο παραδοσιακή φιλοευρωπαϊκή δύναμη από τους Τόρις.

Μέχρι να γίνει αυτό, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει τίποτα και  η ΕΕ έχει δίκιο να ανησυχεί, ιδίως  σε μια περίοδο που η εμπιστοσύνη  στους θεσμούς και τις πολιτικές  της ακόμα και στην ηπειρωτική Ευρώπη έχει κλονιστεί.