Διεθνές Φεστιβάλ Κανών - Το διαλυμένο αμερικανικό όνειρο

Σχέσεις, πρέπει να τονίσω, που οδηγούν σε αδιέξοδα, σε μια κοινωνία όπου τα συναισθήματα και οι καλλιτεχνικές επιδιώξεις έρχονται σε σύγκρουση με την επιδίωξη μιας υλικής επιτυχίας. Παρόμοια σύγκρουση συναντάμε και στη νέα του αυτή ταινία όπου η τέχνη συγκρούεται με το χρήμα και τις ματεριαλιστικές ανέσεις, σε μιαν αποξενωμένη, δυσλειτουργική οικογένεια, όπως αυτή του καλλιτέχνη (γλύπτη) πατριάρχη πατέρα Μεγιέροβιτς (ένας εξαιρετικός Ντάστιν Χόφμαν).

Τα μέλη της διασκορπισμένης σε διάφορα μέρη της Αμερικής οικογένειας συναντώνται για να παραστούν σε έκθεση των έργων του πατέρα. Μια ξαφνική όμως αρρώστια του πατέρα, που τον οδηγεί στο νοσοκομείο, θα προκαλέσει προβλήματα και συγκρούσεις (ιδιαίτερα ανάμεσα στους δυο αδερφούς που ερμηνεύουν οι Άνταμ Σάντλερ και Μπεν Στίλερ), βγάζοντας στην επιφάνεια την υποβόσκουσα για χρόνια κρίση της οικογένειας, μαζί με όλες τις απογοητεύσεις, τις ζήλιες και τις ενοχές των διαφόρων μελών της. Κρίση σε μια στραμμένη στο κέρδος, σε αναζήτηση ενός χαμένου τελικά ονείρου, αποξενωμένη κοινωνία όπως αυτή της Αμερικής, που έχει καταγράψει συχνά όχι μόνο ο κινηματογράφος αλλά και η λογοτεχνία και το θέατρο (ο Άρθουρ Μίλερ και ο Εντουαρντ Αλμπι βρίσκονται πολύ κοντά).

Όπως και στο παρελθόν, ο Μπαόυμπακ καταφέρνει να ανανεώσει το θέμα του, μέσα από τις διάφορες καταστάσεις και τους χαρακτήρες που αναπτύσσει (ανάμεσά τους και μια αλκοολική μητριά που ερμηνεύει με τρόπο απολαυστικό η Έμα Τόμσον), χρησιμοποιώντας διαλόγους μεστούς, ζωντανούς, διανθισμένους με χιούμορ (με τους ηθοποιούς του να τους ερμηνεύουν τέλεια), καταφέρνοντας ταυτόχρονα να «δέσει» αρμονικά τη χιουμοριστική πλευρά με το δράμα και τη συγκίνηση στο δεύτερο μέρος της ταινίας.  

Απρόσμενα απολαυστική αποδείχτηκε και η γαλλική σημερινή συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα με την ταινία «Le Redoutable» («Ο τρομερός») του Μισέλ Χαζαναβίσιους, που το 2011 είχε εκπλήξει στις Κάνες με την απολαυστική βουβή κωμωδία του «The Artist» (η οποία στη συνέχεια κέρδισε 5 Όσκαρ, ανάμεσά τους και καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας). Στη νέα του αυτή ταινία ο σκηνοθέτης αναπλάθει τη ζωή του σκηνοθέτη Ζαν-Λικ Γκοντάρ, του «τρομερού παιδιού» της γαλλικής νουβέλ βαγκ, και συγκεκριμένα στην περίοδο της δεκαετίας του ’60, εκείνης του έρωτά του και του γάμου που ακολούθησε με την 17χρονη ηθοποιό, εγγονή του Κλοντ Μοριάκ, Αν Βιαζέμσκι (στο βιβλίο της οποίας βασίστηκε το σενάριο). Περίοδο που ο Γκοντάρ γύρισε την «Κινέζα» (1967), περίοδο της εξέγερσης του Μάη και των φοιτητικών  διαδηλώσεων.Ο Χαζαναβίσιους κατάφερε, μέσα από ένα καλογραμμένο σενάριο, και με διαλόγους που ταιριάζουν τέλεια με την προσωπικότητα του Γκοντάρ (με τον ηθοποιό Λουί  Γκαρέλ να είναι πέρα για πέρα πειστικός τόσο στον τρόπο που μιλά όσο και στη συμπεριφορά του), να δώσει μιαν εικόνα όχι μόνο της άγνωστης, προσωπικής πλευράς του σκηνοθέτη και της συμμετοχής της γυναίκας του (μια πολύ καλή Μπερενίς Μπεζό) ως πρωταγωνίστρια στην «Κινέζα», αλλά κι εκείνης της «μαοϊκής» περιόδου του σκηνοθέτη, της σχέσης του με σκηνοθέτες όπως ο Μπερτολούτσι και ο Μάρκο Φερέρι, της συμμετοχής του στις φοιτητικές εξεγέρσεις (και των συγκρούσεών του με τους φοιτητές) καθώς και της συμμετοχής του, μαζί με άλλους σκηνοθέτες, στη διακοπή του φεστιβάλ των Κανών του 1968.

Πηγή: ΚΥΠΕ