Καλλιτέχνες αποχαιρετούν τον ποιητή Μιχάλη Πασιαρδή εκθειάζοντας το έργο του

Το καλύτερο κατευόδιο σε ένα άνθρωπο των γραμμάτων και των τεχνών γίνεται από τους συναδέλφους του οι οποίοι είναι άριστοι γνώστες της καλλιτεχνικής του αξίας και νιώθουν βαθιά την απώλεια και το κενό που αφήνει μια σημαντική προσωπικότητα, «φεύγοντας…».

Μια τέτοια προσωπικότητα είναι και ο κορυφαίος Κύπριος ποιητής, Μιχάλης Πασιαρδής, ο οποίος απεβίωσε την 1η Μάϊου στη Λευκωσία και ετάφη λίγες μέρες αργότερα στην κοινότητα Τσερίου στη Λευκωσία, όπου γεννήθηκε το 1941.

«Απ` το παράθυρο του γραφείου του στο ΡΙΚ έβλεπε τον Πενταδάκτυλο. Μετά την εισβολή, γύρισε την καρέκλα και το γραφείο του ανάποδα κι έβλεπε τον τοίχο. Δεν ήθελε να βλέπει την ξένη σημαία και όπως μου είχε πει γελώντας - με πίκρα - δεν άντεχε να βλέπει αυτή την κακογουστιά» έγραψε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ο ερμηνευτής, Γιώργος Νταλάρας.

Πρόσθεσε ότι «ο Μιχάλης Πασιαρδής, ο σπουδαίος ποιητής και διανοούμενος της Κύπρου, δεν είναι πια μαζί μας. Στο καλό αγαπημένε μου φίλε», αποχαιρέτισε τον ποιητή ο Γιώργος Νταλάρας.

Ο δημοσιογράφος και στιχουργός Ανδρέας Παράσχος, αποχαιρέτησε τον μεγάλο ποιητή, ο οποίος απεβίωσε το Μεγάλο Σάββατο, γράφοντας : «Σάββατο πικροσάββατο ποτέ μην ξημερώνεις είσαι μαχαίρι δίκοπο και την καρδιά ματώνεις. Πως πικραίνομαι το βράδυ Σαββατόβραδο, που ‘μαι μόνος και με πνίγει το παράπονο».

Σε ανάρτησή του, επίσης στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ο Ανδρέας Παράσχος αναφέρει ότι ο Μιχάλης Πασιαρδής «σφράγισε το λογοτεχνικό τοπίο της Κύπρου για 60 ολόκληρα χρόνια, με την ποίηση, την πεζογραφία και τα θεατρικά του έργα».

«Στο γιο του ποιητή, Κωνσταντίνο  και σε όλη την οικογένεια απευθύνουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια, ως επίσης και στο γέρο Πενταδάκτυλο που έχασε τον ποιητή του» έγραψε ο Ανδρέας Παράσχος.

Ο Κύπριος χαράκτης, Χαμπής Τσαγγάρης, διερωτήθηκε, στην κυπριακή διάλεκτο, κατά πόσον «έφυεν ο μιάλος ποιητής της Κύπρου ο Μιχάλης Πασιαρδής» για να δώσει την απάντηση ο ίδιος ότι «ποττέ δεν θα φύει».

«Εν μέσα μας εν μιτά μας τζαι εννάν πάντα μιτά μας, να μας δείχνει τα σωστά τζαι όμορφα της Κύπρου μας όπως τα έγραψεν για να μεν τα ξιχάννουμεν», έγραψε ο Κύπριος χαράκτης.

Πρόσθεσε ότι «επλουσίεψες την Κύπρον μας φίλε μου Μιχάλη Πασιαρδή τζαι πρέπει να σου χρωστά ευγνωμοσύνην. Στον καλόν».

Ο συνθέτης και ερμηνευτής, Γιώργος Καλογήρου, σε ανάρτησή του στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αποχαιρετά τον Μιχάλη Πασιαρδή ο οποίος για σειρά ετών εργάστηκε στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου, γράφοντας ότι «εννά ζοριστώ πολλά που εννά ξαναπάω στο ΡΙΚ τζαι εν θα σαι τζιαμέ».

« Η ψυσιή σου όμως εν φεφκεί ποττέ ούτε που το ΡΙΚ, ούτε που τη γειτονιά, ούτε που τον τόπο, ούτε που τες ψυσιές μας! Στο καλό γείτονα, φίλε, ποιητή μου Μιχάλη Πασιαρδή!», έγραψε ο Γιώργος Καλογήρου.

Εξάλλου, σε ανακοίνωση που εκδόθηκε μετά τον θάνατο του ποιητή, γίνεται αναφορά στο θεατρικό έργο του Μιχάλη Πασιαρδή «Το Νερόν του Δρόπη» με την επισήμανση ότι «είναι ένα από τα καλύτερα της ντόπιας θεατρικής γραφής» και έκανε πρεμιέρα με μεγάλη επιτυχία από τη σκηνή του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου τη θεατρική σεζόν 1973 - 1974 σε σκηνοθεσία Βλαδίμηρου Καυκαρίδη, σκηνικά – κοστούμια Αντρέα Λαδόμματου, μουσική Κωστή Κωστέα. Ο αείμνηστος θεατράνθρωπος  Βλαδίμηρος Καυκαρίδης, κράτησε ένα από τους κύριος ρόλους, αυτό του Δημητρού.

Προστίθεται ότι πρόκειται για «έργο με μεγάλες αρετές και διαχρονικά μηνύματα που έχει θέμα του το νερό και την ανομβρία που μαστίζει κατά καιρούς τον τόπο μας ενώ ένα τεράστιο φίδι, ο Δρόπης, κρατούσε το νερό και εμπόδιζε το χωριό να δροσιστεί, αιτία που δίχασε τους κατοίκους του...».

Ο Βλαδίμηρος Καυκαρίδης είχε τότε πει ότι «κάθε φορά που αναλαμβάνω να σκηνοθετήσω έργο ελληνικό, σκύβω απάνω του με αγάπη και φροντίδα, γιατί πιστεύω πως υπηρετώ θετικά το θέατρο του τόπου μου».

Ανέφερε, επίσης, ότι «τούτη τη φορά το έργο που μούλαχε να σκηνοθετήσω είναι Κυπριακό, η αγάπη και η φροντίδα μου είναι το ίδιο μεγάλη, γιατί πιστεύω κι’ εγώ με τη σειρά μου στο αξίωμα, πως θέατρο σε μια χώρα δε στήνεται χωρίς την ντόπια δραματουργία».

Το «Νερόν του Δρόπη» του Μιχάλη Πασιαρδή, «έχει αρετές μεγάλες, έχει ποίηση που συγκλονίζει, έχει ένα άρωμα που σε μαγεύει, μια δροσιά αληθινή, ανθρώπινη κι έχει στιγμές που σου θυμίζουν Λόρκα χωρίς να υπάρχει καμιά μίμηση. Είναι ένα αγνό ελληνικό ποιητικό έργο, ένα έργο βγαλμένο απ’ τις ρίζες», είχε δηλώσει ο Βλαδίμηρος Καυκαρίδης.