Οι FT και η «ριζοσπαστική» αριστερά

Παρόλα αυτά, αξίζει να υπενθυμίσει κανείς ότι αν και η βρετανική οικονομική εφημερίδα θεωρείται η φωνή του Σίτι, της «Μέκκας» του καπιταλισμού, και άλλες φορές στην περίοδο της κρίσης— ανάλογα με την εικόνα που διαμορφωνόταν κάθε στιγμή— είχε λάβει θέσεις που σε αυτόν τον ασπρόμαυρο κόσμο κρίνονταν άξιες έκπληξης.

Δε λέω ότι οι εφημερίδες του βρετανικού κατεστημένου σηκώνουν μπαϊράκι, απλά ότι ακόμα και σε αυτόν τον κύκλο δεν υπάρχει πρόβλημα να διατυπώνεται μια άποψη με λογικά επιχειρήματα– και ας ξεφεύγει ενδεχομένως από τη «γραμμή».

Και εν πάσει περιπτώσει, ο συγκεκριμένος αρθρογράφος, ο Βόλφγκανγκ Μίνχαου, από πολύ νωρίς σε αυτή την καταιγίδα διαρκείας επισήμαινε πως η άκρα λιτότητα θα επιδείνωνε την κατάσταση στις χώρες με τα μεγαλύτερα προβλήματα. Το άρθρο του δεν αποδεικνύει τίποτα άλλο παρά τη συνέπεια της συλλογιστικής του, που προφανώς χάνεται στα «ασπρόμαυρα κουτάκια» της επικρατούσας λογικής της πόλωσης και της αδιαλλαξίας.

Όσο επί της ουσίας, ο κ. Μίνχαου μπορεί να έχει δίκιο. Η μόνη λύση αυτή τη στιγμή για την ευρωζώνη μπορεί να είναι περισσότερες κρατικές επενδύσεις και αναδιάρθρωση χρέους. Αλλά ακόμα και αυτός περίμενε ίσως ένα έστω αμυδρό γκριζάρισμα του ασπρόμαυρου πριν να βγει και να πει ότι οι προφανείς επιλογές σε Ελλάδα και Ισπανία σήμερα απαντούν στα ονόματα ΣΥΡΙΖΑ και Podemos, αντίστοιχα.

Αυτό το γκριζάρισμα έχει να κάνει με την σαφώς πιο ήπια ρητορική αυτών των αριστερών κομμάτων αναφορικά με το ευρώ. Το Podemos, όπως εξηγεί και ο αρθρογράφος των FT, ξεκαθαρίζει πως δεν είναι σκοπός του να οδηγήσει την Ισπανία εκτός νομισματικής ένωσης – ούτε όμως και να παραμείνει σε αυτήν πάση θυσία και ανεξαρτήτως κόστους. Χονδρικά κάπου προς τα εκεί κινείται και ο μέσος όρος των απόψεων που εκφράζουν οι διάφορες «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα.

Το γεγονός ότι αυτά τα κόμματα, αν και ριζοσπαστικά, υιοθετούν μία πιο διαλλακτική, σε σύγκριση με το πρόσφατο παρελθόν, ρητορική και στρατηγική (π.χ. επαφές στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με διεθνείς παράγοντες που ήταν personas non gratas μέχρι πρότινος) αποδεικνύει ότι αναπόφευκτα χρειάζεται λίγο γκρίζο για να προχωρήσουν τα πράγματα από τη στιγμή που φαίνεται πως οι καιροί για επαναστάσεις και απόλυτες ρήξεις έχουν εκλείψει.

Βέβαια, κάθε κόμμα, όπως και κάθε εφημερίδα, οφείλει να τηρεί μια δεδηλωμένη γραμμή, για να ξέρει ο ψηφοφόρος ή ο αναγνώστης τι ψηφίζει, τι αγοράζει για να διαβάσει. Αλλά από εκεί και πέρα, οι κορώνες εντυπωσιασμού και η πεισματική προσήλωση σε θέσεις μη ρεαλιστικές δεν πείθουν πλέον τους υποψιασμένους πολίτες.

Οι Financial Times το έχουν καταλάβει. Το ίδιο πρέπει να αρχίσουν να κάνουν και τα κόμματα των δύο άκρων του πολιτικού φάσματος σε όλη την Ευρώπη, εντός και εκτός ευρωζώνης, αν θέλουν να παραμείνουν στο παιχνίδι εξουσίας και αν θέλουν να αντιμετωπίσουν την άνοδο των πραγματικά ακραίων κομμάτων.