Πάντα θα φτιάχνω και θα γράφω για τη θάλασσα που μας έκλεψαν το 1974, λέει η εικαστικός Ελενα Γεωργίου

Πάντα θα φτιάχνω και θα γράφω για τη θάλασσα μας, για τη θάλασσα που μας έκλεψαν το 1974, γιατί 45 χρόνια μακριά από την Αμμόχωστο, είναι πάρα πολλά, ανέφερε στο ΚΥΠΕ η εικαστικός Ελενα Γεωργίου.

Η κα. Γεωργίου μίλησε στο ΚΥΠΕ με αφορμή την πρόσφατη παρουσίαση της έκθεσης της με τίτλο «45 Θάλασσες 45 σιωπές» στο Δημοτικό Μουσείο «Θάλασσα» στην Αγία Νάπα, που διοργάνωσε το Λύκειο Ελληνίδων Αμμοχώστου σε συνεργασία με τον Δήμο Αγίας Νάπας.

Σε σχετική ερώτηση είπε πως «… η δουλειά αυτή δεν έχει μια συγκεκριμένη περίοδο … ξεκίνησε νομίζω σιωπηλά, αθόρυβα μα καθοριστικά, το καλοκαίρι του ’74, έδωσε όλα τα εφόδια. Τότε ήμουν 14 και έφτασα τα 60. Ναι, υπήρξε η αρχή, μα πιστεύω πως δεν έχει τέλος, ακόμα και αυτή η πολυπόθητη επιστροφή αν ποτέ…δεν θα μπορέσει να σταματήσει ό,τι ήδη έχει κτιστεί μέσα μας».

Αφού ανέφερε πως «οι πληγές είναι εκεί, οι γονιοί μας όχι», σημείωσε πως «τα χρόνια έφυγαν η ζωή πέρασε…οι σιωπές πολλές…το «45 Θάλασσες 45 σιωπές» ήταν απλώς συμβολικό για τα 45 χρόνια μακριά από την Αμμόχωστο, μακριά από το σπίτι μας, μακριά από τη ζωή που θα είχαμε…εγώ πάντα θα φτιάχνω και θα γράφω για τη θάλασσά μας…όχι οποιαδήποτε θάλασσα, αλλά αυτήν που μας έκλεψαν».

Πάντα έγραφα, συνέχισε «πάντα κάτι έφτιαχνα με τα χέρια και ευτυχής συγκυρία ήταν, όταν συνταίριαξα και τα δύο. Υπάρχει μεγάλη ελευθερία στη δουλειά μου και μπορώ να δουλέψω με ό,τι υλικό σκεφτώ, ξεκινώντας με τα δύο κυρίως, δηλαδή τον πηλό και το γυαλί και να προχωρήσω χρησιμοποιώντας τα πάντα …χαρτί, σύρμα, ξύλο και άλλα».

Σε ερώτηση ποιο ήταν το concept πίσω από την πρόσφατη έκθεσή της στην Αγία Νάπα, απάντησε πως «η τελευταία δουλειά, που είναι «45 θάλασσες 45 σιωπές», έγινε με αφορμή τα 45 χρόνια μακριά από την Αμμόχωστο και κάτω από την ομπρέλα-αγκαλιά του Λυκείου Ελληνίδων Αμμοχώστου, κάτι που για μένα είναι πολύ σημαντικό. Ωστόσο, η πανδημία του κορωνοϊού μάς άφησε όλους μετέωρους και τώρα συνεχίζουμε ό,τι έμεινε στη μέση».

Οσον αφορά τα κριτήρια ή κάποιους κανόνες που χρησιμοποίησε για τη συγκεκριμένη δουλειά, είπε πως «κριτήριο πάντα στη δουλειά μου είναι η καρδιά μου. Δεν έχω σπουδάσει τίποτα δεν έχω καμιά ειδικότητα έτσι είμαι ελεύθερη από κανόνες και κριτήρια, γι’ αυτό και όντως δουλεύω με την καρδιά μου».

Ζητήσαμε από την Ελενα Γεωργίου να μας πει κατά πόσον έχει αλλάξει κάτι και τι είναι αυτό, στον τρόπο δουλειάς της, από τότε που άρχισε να δημιουργεί μέχρι σήμερα.

Προσωπικά, ανέφερε «δεν μου πολύ αρέσουν οι αλλαγές, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς όλα αλλάζουν γύρω μας και μέσα μας φυσικά. Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μου έχει να κάνει και με το γράψιμο, μεγαλώνουμε και διαφορετικά μας αγγίζουν τα γεγονότα, ο πόνος και οι καταστάσεις γύρω μας».

Αναφορικά με τις πηγές από τις οποίες εμπνέεται, είπε χαρακτηριστικά ότι «πηγή έμπνευσης είναι ό,τι με αγγίζει. Η προηγούμενη δουλειά μου είχε τίτλο "Μικρασία - Μικρασία του λόγου και της τέχνης" και έγινε σε συνεργασία με τον Σύνδεσμο Μικρασιατών Κύπρου και το λέω αυτό, για να δώσω στον κόσμο να καταλάβει τι σημαίνει για μένα ...ό,τι με αγγίζει.».

Σημείωσε πως «η γιαγιά μου, του πατέρα μου η μάνα, ήταν πρόσφυγας του ΄22 από την Ταρσό! ... πολλές χαμένες Πατρίδες! Όλα αυτά σίγουρα έχουν καθορίσει το πώς σκέφτομαι, το πώς γράφω, το πώς αξιολογώ και τι θεωρώ πολύτιμο στη ζωή μου», είπε.

Κληθείσα να αναφέρει κατά πόσον θεωρεί ότι η κουλτούρα ενός τόπου επηρεάζει τον τρόπο σκέψης στην τέχνη, η εικαστικός απάντησε θετικά, σημειώνοντας πως «σίγουρα σε επηρεάζει η κουλτούρα του τόπου σου, όπως και κάθε τι γύρω μας άλλωστε, εντός και εκτός του τόπου μας».

Οσον αφορά την εξέλιξη της τέχνης στην Κύπρο, βλέποντας από πρώτο χέρι τις επιλογές του Κύπριου αγοραστή, η Ελενα Γεωργίου εξέφρασε την άποψη πως στο συγκεκριμένο θέμα «υπάρχει μια δυσαναλογία ας το πούμε», αφού, όπως εξήγησε, «υπάρχουν μεν πολλοί καλλιτέχνες στην Κύπρο, κάτι που είναι ελπιδοφόρο, αλλά ο δρόμος είναι δύσκολος, γιατί απλούστατα η αγορά είναι μικρή».

Το κράτος, σημείωσε «πρέπει να επενδύσει ειδικά στους νέους καλλιτέχνες, να τους απλώσει το χέρι ούτως ώστε να μπορέσουν να βρουν τα πατήματά τους. Είμαστε μια τόση δα χώρα» είπε και διερωτήθηκε «τι έχουμε να δώσουμε αν όχι πολιτισμό», ενώ έκανε επικαλέστηκε μιας φράσης της σπουδαίας ηθοποιού Αννίτα Σαντοριναίου που είπε: "Χλιδή είναι ο πολιτισμός μας" … και χλιδάτοι άνθρωποι είναι οι πολιτισμένοι άνθρωποι».

Η Έλενα Γεωργίου εξέφρασε «θερμές ευχαριστίες στον Δήμο Αγίας Νάπας και το Μουσείο «Θάλασσα» για τη γενναιοδωρία και την προθυμία τους να βοηθήσουν σε όλα όσα ζητήθηκαν προκειμένου να στηθεί η έκθεση και να έχει επιτυχία. Ο Δήμος Αγίας Νάπας είναι ένας κιμπάρης Δήμος», είπε χαρακτηριστικά.

Σημειώνεται ότι η έκθεση που διήρκεσε μόλις δύο εβδομάδες περιελάμβανε 75 έργα με λόγο, συνδυασμένα με στοιχεία από γυαλί και πηλό, ενώ καταβάλλονται προσπάθειες από το Λύκειο Ελληνίδων για να παρουσιαστεί τόσο στη Λευκωσία όσο και στη Λεμεσό.