Κηδεύτηκαν άλλοι δύο αγνοούμενοι, πατέρας και γιος

Πρόκειται για τους πατέρα και γιο, Μιχάλη Λοΐζου, 54 ετών τότε και Λοΐζο Λοΐζου, 16 ετών, από τις Γούφες Αμμοχώστου. Είχαν συλληφθεί στις 15 Αυγούστου του 1974 και από τις 22 Αυγούστου τα ίχνη τους χάθηκαν.
Τα οστά τους ανευρέθησαν σε τάφο ο οποίος εντοπίστηκε σε περιοχή του κατεχόμενου χωριού τους και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA.
Η κηδεία τους τελέστηκε νωρίς το απόγευμα από τον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου στην Πάνω Λακατάμεια.

Βρέθηκαν αγκαλιασμένοι
Συγκλονιστικές και ανατριχιαστικές είναι οι λεπτομέρειες για τον τρόπο που χάθηκαν πατέρας και γιος, όπως καταγράφονται στον επικήδειο που είπε ο υπουργός Παιδείας Κώστας Καδής.
"Με αισθήματα βαθιάς συγκίνησης, συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ, στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου, στη Λακατάμεια, για να απευθύνουμε το ύστατο χαίρε σε δύο τραγικά θύματα της τουρκικής εισβολής του 1974, τον Μιχαήλ Λοΐζου και τον μονάκριβο γιο του Λοΐζο Λοΐζου", είπε ο κ. Καδής. "Πατέρας και γιος, απρόσμενα, βίωσαν μαζί το μαρτυρικό τους τέλος και βρέθηκαν αγκαλιασμένοι ύστερα από σχεδεόν 42 χρόνια επώδυνης καρτερίας και αγωνιώδους προσμονής, με πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Σήμερα θα αναπαυθούν επιτέλους, παρουσία της πολυαγαπημένης τους οικογένειας, των συγγενών και των φίλων, με τον σεβασμό και την τιμή που τους αξίζουν", πρόσθεσε ο υπουργός Παιδείας.

Τραγική φιγούρα η σύζυγος και μάνα
Όπως είπε ο Κώστας Καδής, η κ. Φοίβη Λοΐζου, χαροκαμένη σύζυγος και μάνα, στάθηκε όλα αυτά τα χρόνια αφοσιωμένη μητέρα, με τις θλιβερές μνήμες και τον αβάσταχτο πόνο να συνοδεύουν την κάθε της μέρα, μετά το τραγικό καλοκαίρι του 1974. Παρά τις δυσκολίες και τις στερήσεις, αποκατέστησε με αξιοπρέπεια και στήριξε με τρόπο θαυμαστό τις τρεις κόρες της Ελένη, Μαρία και Χρύσω. Με το ίδιο ψυχικό μεγαλείο αποδέχτηκε στωικά την είδηση της ανεύρεσης και ταυτοποίησης των οστών του πολυαγαπημένου της συζύγου και του λατρευτού υιού της.
Ο Μιχαήλ Λοΐζου γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1921 στο χωριό Γούφες της επαρχίας Αμμοχώστου. Παντρεύτηκε την Φοίβη, με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Ήταν άνθρωπος εργατικός και ιδιαίτερα αγαπητός στους συγχωριανούς του. Μοχθούσε καθημερινά, καλλιεργώντας τα χωράφια του και φροντίζοντας τα κοπάδια του για να ζήσει την οικογένειά του και να μορφώσει τα παιδιά του, για τα οποία αισθανόταν περηφάνια και καμάρι. Η καλοσύνη, η ανθρωπιά και η εντιμότητα ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα της προσωπικότητάς του.
Ο μοναχογιός της οικογένειας, Λοΐζος Λοΐζου, γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1958. Φοίτησε αρχικά στο Δημοτικό Σχολείο Γουφών και αργότερα στο Δημοτικό Σχολείο Λευκονοίκου απ' όπου αποφοίτησε. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του στο Γυμνάσιο Λευκονοίκου, συνέχισε τη φοίτησή του στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Τη χρονιά εκείνη διέμενε στη Λευκωσία μαζί με την αδελφή του Χρύσω, που σπούδαζε στην Παιδαγωγική Ακαδημία. Ο μικρός Λοΐζος ήταν ένα χαρισματικό και έξυπνο παιδί που ξεχώριζε στο σχολείο με τις άριστες επιδόσεις του. Αυτό όμως που περισσότερο τον διέκρινε ήταν η ποιότητα του χαρακτήρα του, το ήθος και η καλοσύνη. Η εφηβική ψυχή του ήταν γεμάτη από αγάπη για την οικογένεια και τους φίλους του, στους οποίους πρόσφερε απλόχερα και με κάθε ευκαιρία τη βοήθειά του. Χωρίς να παραμελεί τα μαθήματά του, συνεργαζόταν πρόθυμα στο πλευρό του πατέρα του και τον βοηθούσε σε όλες τις αγροτικές του ασχολίες.

Χάθηκαν με εμπλοκή Τουρκοκυπρίων
Στο χωριό τους, τις Γούφες Αμμοχώστου, συνυπήρχαν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι κάτοικοι. Με την πάροδο του χρόνου όμως οι Ελληνοκύπριοι εγκατέλειψαν το χωριό, στο οποίο τελικά από το 1970 παρέμειναν μόνο ο Λοΐζου, η σύζυγος του Φοίβη και οι γονείς του, που διέμεναν σε δική τους οικία. Όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι του χωριού ήταν Τουρκοκύπριοι. Τα παιδιά του, ένεκα της επικρατούσας κατάστασης, δεν έμεναν μαζί τους. Ο Λοΐζου με τη σύζυγό του, κατά τη διάρκεια της πρώτης φάσης της τουρκικής εισβολής, αλλά και στο διάστημα που ακολούθησε μέχρι τη δεύτερη εισβολή, εξακολουθούσαν να διαμένουν στην οικία τους. Ο μικρός Λοΐζος, αν και διέμενε στη Λευκωσία, 2-3 μέρες πριν από την εισβολή, είχε επισκεφθεί τους γονείς του και παρέμεινε μαζί τους.
Το χωριό Γούφες είχε αποκοπεί από τις ελεύθερες περιοχές από την πρώτη μέρα της δεύτερης φάσης της εισβολής, ωστόσο δεν εισήλθαν εντός του χωριού τουρκικά στρατεύματα, αφού κατοικείτο βασικά από Τουρκοκύπριους. Στις 15 Αυγούστου 1974, ένοπλοι Τουρκοκύπριοι κάτοικοι του χωριού έφθασαν στην οικία της οικογένειας και με τη βία των όπλων οδήγησαν τον Λοΐζου, τη σύζυγο και τον γιο του σε οικία Τουρκοκύπριου εντός του χωριού. Εκεί παρέμειναν σε περιορισμό υπό ένοπλη φρούρηση. Τους επέτρεπαν να μεταβαίνουν στην οικία τους για να περιποιηθούν τα ζώα τους και πάντα με τη συνοδεία ένοπλων φρουρών. Στις 22 Αυγούστου 1974, επέτρεψαν μόνο στη σύζυγο του Λοΐζου να μεταβεί στην οικία τους. Όταν επέστρεψε, δεν βρήκε τον σύζυγο και τον γιο της εκεί. Παρά τα επίμονα ερωτήματά της, ο Τουρκοκύπριος ιδιοκτήτης της οικίας αρνήθηκε να απαντήσει ή να δώσει οποιεσδήποτε εξηγήσεις. Αργότερα, η ίδια μεταφέρθηκε στις ελεύθερες περιοχές μαζί με τους γονείς του συζύγου της. Έκτοτε, ο Μιχαήλ Λοΐζου και ο 15χρονος γιος του δεν έδωσαν σημεία ζωής.
Η εκταφή των οστών των πεσόντων έγινε το 2015 από τάφο που εντοπίστηκε σε περιοχή του κατεχόμενου χωριού Γούφες, στο πλαίσιο του προγράμματος εκταφών και αναγνώρισης λειψάνων της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων, που λειτουργεί υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Στη συνέχεια, πραγματοποιήθηκαν ανθρωπολογικές εξετάσεις και εξετάσεις DNA, με βάση τις οποίες έχει διακριβωθεί η ταυτότητα των οστών που ανήκουν στους πεσόντες Μιχαήλ Λοΐζου και Λοΐζο Λοΐζου.
Η οικογένεια ενημερώθηκε πολύ πρόσφατα από τους αρμόδιους λειτουργούς του Γραφείου του εκπροσώπου της ελληνοκυπριακής κοινότητας στη ΔΕΑ και σήμερα γράφτηκε ο τραγικός επίλογος του οικογενειακού αυτού δράματος.

Στόχος η εξεύρεση λύσης
"Ο παραλογισμός του πολέμου επιφέρει μαζί του πολλαπλές καταστροφές, ανθρώπινες απώλειες και δυσβάσταχτο πόνο. Το μαρτυρικό νησί μας, 42 χρόνια μετά, μετρά ακόμα τις πληγές του από τα τραγικά γεγονότα της τουρκικής εισβολής του 1974", ανέφερε επίσης ο υπουργός Παιδείας στον επικήδειο λόγο του. "Μέσα από την πολύπαθη ιστορία του τόπου μας", πρόσθεσε, "θα πρέπει να αντλήσουμε διδάγματα χρήσιμα για το μέλλον, ώστε να μη θρηνήσουμε ξανά θύματα που έφυγαν με αυτό τον τραγικό τρόπο. Όλοι επιθυμούμε να εξασφαλίσουμε τις καλύτερες προϋποθέσεις, ώστε οι νεότερες γενιές, τα παιδιά μας, να ζήσουν σε συνθήκες, ειρήνης, ασφάλειας και ευημερίας".
Ο Κώστας Καδής διαβεβαίωσε ότι, προς αυτή την κατεύθυνση, "η κυβέρνηση εργάζεται εντατικά και υπεύθυνα, επιδιώκοντας την εξεύρεση ειρηνικής, εθνικά αποδεκτής και βιώσιμης λύσης στο Κυπριακό. Επιδίωξή μας είναι, μέσα από την ειρηνική διαδικασία των διαπραγματεύσεων, να επιτύχουμε μιας λύση στο εθνικό μας πρόβλημα, που να διασφαλίζει την ιστορική συνέχεια του λαού μας στη γη των προγόνων μας. Θέλουμε μια επανενωμένη, ειρηνική και ευημερούσα πατρίδα, με πολιτική και οικονομική σταθερότητα και διασφαλισμένες τις βασικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα για όλους τους νόμιμους κατοίκους της. Μια Κύπρο που να αξιοποιεί την ευρωπαϊκή της ταυτότητα και τον σημαντικό γεωστρατηγικό της ρόλο, προωθώντας την πρόοδο σε όλους τους τομείς ανάπτυξης".
Καταλήγοντας, ο υπουργός Παιδείας ανέφερε: "Η οικογένεια, η πολιτεία κι όλοι εμείς σήμερα αποχαιρετούμε με ανάμεικτα αισθήματα λύπης, ανακούφισης και συγκίνησης, τις δύο αυτές αγνές ψυχές που υπήρξαν τραγικά θύματα και πλήρωσαν το τίμημα της τουρκικής εισβολής με ότι πολυτιμότερο είχαν. Εναποθέτουμε λοιπόν ταπεινά την προσευχή μας, τον σεβασμό μας και τα άνθη της αγάπης μας. Ας είναι αιωνία η μνήμη σας".

Πηγή: Ραδιόφωνο ΡΙΚ, ΓΤΠ